De boom die altijd verandert — en toch hetzelfde blijft

Afgelopen week liep ik weer door het natuurgebied vlak bij mijn huis. In de wei staat een boom die ik al jaren zie en fotografeer. Vanuit één bepaalde hoek weerspiegelt zijn vorm prachtig in het beekje dat erlangs stroomt.
En elke keer ziet hij er anders uit.

Het licht verschuift.
Mijn blik verandert.
De seizoenen ademen in en uit.
De boom groeit, wordt gesnoeid, krijgt nieuwe lijnen.

En toch het blijft een mooie boom.

Het fascinerende is hoe dit een metafoor is voor liefde. Liefde is er altijd, maar de vorm veranderd soms.

Wanneer iemand overlijdt, wanneer een vriendschap eindigt of twee mensen scheiden, verandert het contact… maar de liefde zelf niet. Die zoekt alleen een nieuwe gedaante. In boeken als Jij bent de liefde van Juriaan Galavazi en Terugkeer naar liefde van Marianne Williamson wordt die boodschap steeds opnieuw bevestigd: alles is liefde, en wat we ervaren hangt af van de bril waardoor we kijken.

De tijd van donkerte en mijn ‘big black friend’

Wanneer ik hieraan denk, kom ik terug bij de periode waarin ik me diep eenzaam en depressief voelde. Vaak was het mijn camera — mijn ‘big black friend’ — die me voorzichtig naar buiten trok.
Op pad gaan.
Ademen.
Proberen met nieuwe ogen te zien wat er wél is.

In Antwerpen maakte ik een foto die me altijd is bijgebleven. Een muzikant zat op de grond, zijn hond onder een deken tegen hem aan. Toen ik die foto maakte, zag ik mezelf in hem. Alleen. Omringd door mensen die allemaal in tweetallen liepen. Niemand alleen. Dat gevoel van isolement kroop nog dieper in me.

Maar nu, jaren later, zie ik een heel ander beeld.
Ik zie een man die in liefde verbonden is met zijn hond.
Ik zie gezelschap. Verbinding.
Muziek als ademhaling.
Liefde in een andere vorm.

Waarom beelden blijven spreken

Dit vermogen van beelden om steeds iets nieuws te tonen, raakt me elke keer weer. Daarom bezoek ik zo graag exposities: de wereld zien door iemand anders’ binnenkant. Het ene beeld raakt me diep, een ander nauwelijks — en soms wisselt dat zelfs per dag.
Misschien herken je dat?

Mijn weg naar Be Your Nature is ontstaan door die kracht: hoe fotografie, natuur en omgeving me steeds weer iets laten voelen en begrijpen. Precies dat gebeurde onlangs tijdens een mindful wandeling met fotografie. Een deelneemster vertelde vooraf dat ze nauwelijks bij haar gevoel kon komen. Maar nog geen twintig minuten later werd ze geraakt door een beeld in de natuur — door vormen, spiegelingen, lijnen.
Via haar camera kon ze dat gevoel verdiepen en meenemen naar huis.

En jij? Wat zie jij wanneer je écht kijkt?

Wat ervaar jij als je jouw omgeving eens met aandacht waarneemt?
Wat verandert er in jou wanneer je vertraagt — wanneer je de natuur niet alleen ziet, maar voelt?

Geïnspireerd door dit verhaal?

Deel je inzichten of je foto’s met anderen — via woord of beeld.
Voel je vrij om dit te delen op Facebook, LinkedIn of Instagram.

Een kleine vraag van mij

Hoe fijn zou het zijn als meer mensen mogen ervaren wat de natuur voor hen kan betekenen?

Heb jij een idee om meer mensen te bereiken?
Stuur me gerust een bericht.

Ken je iemand die baat kan hebben bij (natuur)coaching, mindful fotografie of wandelen met aandacht?
Stuur deze blog door.
Dankjewel dat je dit deelt. 💚